Толкунунда пенделик бир нерселер,
Агымында көралбастык заар чачып,
Мээге сиңчү карандай калп жаңылык,
Жашоо шунтип өтүп барат кыбырап.
Чаңда, суукта, суук жамгырга карабай,
Жаркыраган ачык күндү узатып,
Жоготууну, бүркөк кезди эстейбиз,
Көкүрөктө «орок менен балкабыз»… (А.Андрианов, 2014-ж)
Алексей Андрианов — ГУЛАГда төрөлгөн. Апасы Матрена Ивановна, боюнда бар жаш келин, эки жашар сербейген кызын жетелеп алып күйөөсүнүн артынан сүргүнгө барган.
